عبارت SAN Zoning به یکی از پیکربندی‌های انجام شده در شبکه SAN اشاره دارد که سبب کاهش ترافیک‌های SCN و افزایش امنیت می‌شود. SAN Zoning مشابه تعریف VLAN بر روی سوئیچ‌های شبکه است، با این تفاوت که یک دستگاه می‌تواند هم زمان در دو یا چند زون قرار داشته باشد و همچنین زون‌ها به هم route نمی‌شوند.
به طور کلی، دو مدل زون بندی بر روی سن سوئیچ‌ها داریم، WWN Zoning و Port Zoning. در مدل اول، بر اساس WWN دستگاه‌های متصل به سوئیچ، زون بندی را انجام می‌دهیم و جابجایی پورت دستگاه باعث تغییر در زون‌ها نخواهد شد. در مدل دوم بر اساس پورت‌های سوئیچ این کار را انجام می‌دهیم که تغییر پورت دستگاه ممکن است باعث تغییر زون بر روی سن سوئیچ شود.
SAN Zoning زمانی ارزش پیدا می‌کند که تعداد دستگاه‌های شما در SAN به بیش از چند ده دستگاه برسد. در روزهای اولیه SAN، در مورد نیاز به زونینگ به عنوان یک استاندارد SAN فیبر کانال، بحث‌هایی وجود داشت؛ حتی اکنون، استانداردها و پیاده‌سازی زونینگ همچنان در حال تکامل است. بنابراین، بیایید در این مقاله نگاه دقیق‌تری به آن بیندازیم، با ما همراه باشید.
SAN zoning چیست؟
SAN یک سرویس مبتنی بر فابریک برای گروه بندی دستگاه‌ها در یک SAN به بخش‌های منطقی برای کنترل ارتباطات بین آن دستگاه‌ها است. هنگامی که زونینگ پیکربندی می‌شود، فقط دستگاه‌های موجود در یک زون می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند و ارتباط بین زون‌ها مجاز نیست. با این حال، دستگاه‌ها می‌توانند اعضای چندین زون باشند که انعطاف‌پذیری بیشتری در تنظیم ارتباطات SAN ارائه می‌دهند.
یک SAN می‌تواند شامل سوئیچ‌ها، ذخیره‌سازها و سرورهای LAN و WAN باشد. SAN امکان اشتراک‌گذاری دستگاه‌های ذخیره‌سازی خود را برای یک شرکت فراهم می‌کند، در حالی که هر دستگاه را در زیر شبکه اختصاصی خود جدا می‌کند. دستگاه‌ها از طریق رسانه ذخیره‌سازی پرسرعت به طور مستقیم با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. به طور پیش‌فرض، هر سرور در SAN می‌تواند به هر دستگاه ذخیره‌سازی در آن SAN دسترسی داشته باشد.
ذخیره‌سازی SAN به واحدهای منطقی تقسیم شده که به LUNها اختصاص داده می‌شوند. یک واحد می‌تواند بر اساس هر چیزی از پارتیشن یک درایو تا یک مجموعه RAID کامل باشد. هر پورت روی یک گره ذخیره‌سازی به چندین LUN نگاشت می‌شود. زمانی که زونینگ فعال نیست، هر سرور در یک SAN می‌تواند تمام LUNهایی را که در فابریک می‌بیند، نصب کند. زونینگ با کنترل دستگاه‌هایی که می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، از نصب گسترده جلوگیری می‌کند. دستگاه‌ها را در گروه‌های منطقی یا زون‌ها جدا می‌کند، در حالی که به هر دستگاه اجازه می‌دهد در چندین زون شرکت کند.
زونینگ به مدیریت کارآمد، پایداری ساختار و امنیت کمک می‌کند. محیط‌های SAN کوچکتر می‌توانند بدون زونیگ کار کنند، اما این رویکرد امکان تعامل همه دستگاه‌ها را فراهم می‌کند که می‌تواند حتی بر عملکرد SANهای کوچک تأثیر بگذارد.
هنگامی که رویدادهایی در شبکه اتفاق می‌افتد، name server، اعلانات تغییر وضعیت ثبت شده (RSCN) را صادر می‌کند. برای مثال، زمانی که یک دستگاه جدید به شبکه متصل می‌شود یا یک دستگاه موجود از شبکه خارج می‌شود، name server یک RSCN را ارسال می‌کند. ارسال RSCN برای هر رویداد به تمام دستگاه‌ها، می‌تواند باعث ایجاد ترافیک زیاد شده و در نتیجه عملکرد شبکه را کاهش داده، پایداری شبکه را به خطر انداخته و منجر به از دست رفتن داده‌های در حال انتقال شود.
اگر همه دستگاه‌ها در یک zone بزرگ گروه‌بندی شوند، هر تغییری مانند اضافه یا حذف دستگاه از ساختار، منجر به اختلال در عملکرد تمام دستگاه‌ها می‌شود. به همین دلیل، سازمان‌ها از پیاده‌سازی یک SAN بدون ایجاد zoning منع می‌شوند.
به عبارتی، زونینگ (zoning) یا ناحیه‌بندی در شبکه‌های ذخیره‌سازی مثل ایجاد نظم در یک محیط شلوغ است. این کار باعث می‌شود سیستم پایدارتر، امن‌تر، کارآمدتر و قابل مدیریت‌تر باشد. به همین دلیل، ایجاد ناحیه‌بندی برای هر شبکه ذخیره‌سازی بزرگ و پیچیده ضروری است.
zoneها می‌توانند در zone setها سازماندهی شوند. یک zone set، گروهی نام‌گذاری شده از یک یا چند zone در همان SAN است. یک zone می‌تواند عضو چندین zone set باشد. zone setها به اعمال امنیت در سراسر دستگاه‌های متصل به ساختار کمک می‌کنند. همچنین می‌توانند در هنگام انجام بک‌آپ، نگهداری یا تست دستگاه بدون اختلال در عملکرد دستگاه‌های دیگر مفید باشند. یک SAN می‌تواند از چندین zone set پشتیبانی کند، اما تنها یک zone set می‌تواند در یک زمان فعال باشد.
Zoning دقیقا چگونه کار می‌کند؟
وقتی یک گره (node) تلاش می‌کند به یک ساختار متصل شود، یک درخواست ورود به سیستم ارسال می‌کند. در پاسخ، ساختار یک شناسه 24 بیتی فیبر کانال (FCID) را به پورت متصل شده روی گره (node) اختصاص می‌دهد. FCID که شامل شناسه دامنه، شناسه ناحیه و شناسه پورت است، برای مسیریابی فریم‌ها در یک شبکه فیبر کانال استفاده می‌شود. این پورت همچنین دارای یک شناسه جهانی منحصر به فرد (WWN) است که توسط سازنده به صورت سخت افزاری در دستگاه تعبیه شده است. سازنده همچنین یک گره WWN منحصر به فرد به خود دستگاه اختصاص داده است.
قدم بعدی زمانی اتفاق می‌افتد که یک دستگاه برای ثبت نام در name server SAN وارد سیستم می‌شود. این سرور میزبان یک پایگاه داده است که شناسه‌های هر پورت را ثبت می‌کند. پایگاه داده FCID، گره (node) WWN، پورت WWN و سایر اطلاعات، از جمله اینکه آیا دستگاه یک دستگاه FC Protocol (FCP) است که از دستورات SCSI استفاده می‌کند را پیگیری می‌کند.
پس از ورود به name server، دستگاه لیستی از سایر دستگاه‌های ذخیره‌سازی شبکه‌ای (SAN) که می‌تواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند را درخواست می‌کند. اینجاست که زونینگ وارد عمل می‌شود. name server فقط دستگاه‌هایی را که در همان زون ظاهر می‌شوند، برمی‌گرداند؛ به عبارت دیگر، فقط دستگاه‌هایی که دستگاه اول مجاز به دیدن آن‌ها است.
از این لیست، دستگاه معمولاً به هر یک از دستگاه‌های ذکر شده وارد می‌شود تا نوع دستگاه FCP/SCSI خود را تعیین کند. این مشابه حالت عادی SCSI است که در آن کنترلر/سرور SCSI باس را اسکن می‌کند و هر دستگاه را در باس برای اطلاعات و ویژگی‌های آن پرس و جو می‌کند.
زمانی که یک دستگاه به یک زون اضافه می‌شود، فقط با دستگاه‌های دیگر در همان زون ارتباط برقرار می‌کند. این باعث می‌شود که تعداد RSCNهایی که دستگاه دریافت می‌کند، کاهش یابد و در نتیجه، عملکرد شبکه بهبود یابد.
سخن آخر
در این مقاله در خصوص چیستی SAN Zoning و نحوه کارکرد آن صحبت کردیم، در مقاله بعدی بیشتر با این مفهوم آشنا خواهیم شد، امیدواریم از خواندن این مقاله لذت برده برده باشید، برای ادامه این مقاله منتظر ما بمانید. آداک فناوری مانیا با عرضه سرور و استوریج با قیمت و کیفیت مناسب در کنار شماست تا بهترین انتخاب را داشته باشید. با مشاورین فنی ما در تماس باشید تا بهترین پیشنهاد را به شما داشته باشند.
ادامه دارد…
